TWE nie ogranicza się jedynie do ustanawiania wzajemnych zobowiązań pomiędzy osobami fizycznymi i prawnymi, do których znajduje zastosowanie, lecz ustanawia nowy porządek prawny, rządzący kompetencjami, uprawnieniami i zobowiązaniami tych podmiotów, jak i regulujący procedury wykonywania i przeciwdziałania jego naruszeniom. Zatem o ile wyraźnie nie zastrzeżono odmiennie, podstawowym zamysłem TWE jest, aby państwa członkowskie nie brały prawa we własne ręce, sprawa połączona Komisja/ Luksemburg i Belgia- dot. wprowadzenia opłat celnych na importowane produkty mleczne. W związku z tym fakt, iż Rada naruszyła swoje zobowiązania nie zwalnia pozwanych od wykonywania własnych.

Sprawy połączone 90 i 91/63 Komisja v. Wielkiemu Księstwu Luksemburga i Królestwu Belgii,

Pojęcie sugestii instytucji wspólnotowej jako okoliczności egzoneracyjnej na gruncie art. 226 TWE:

Państwa członkowskie nie mogą opierać się na umowach zawartych z państwami nieczłonkowskimi, aby usprawiedliwić nieprzestrzegania przepisów prawa wspólnotowego. W odniesieniu do twierdzenia rządu niemieckiego, iż ustanowienie unii celnej i rolnej nastąpiło na wyraźne żądanie Komisji, należy tylko zauważyć, że Komisja nie może, za wyjątkiem sytuacji, gdy taka kompetencja została jej wyraźnie przyznana, dać gwarancji, że określone praktyki są zgodne z prawem wspólnotowym. W żadnym wypadku nie jest ona uprawniona do zezwalania na praktyki sprzeczne z prawem wspólnotowym.

Sprawa 348/97 Komisja v. Republika Federalna Niemiec

Pojęcie bezprawności środka wspólnotowego jako okoliczności egzoneracyjnej na gruncie art. 226 TWE:

W przypadku braku wyraźnie upoważniającego przepisu TWE, państwo członkowskie nie może skutecznie powołać się na niezgodność tego działania z prawem wspólnotowym, aby usprawiedliwić niewykonanie swego zobowiązania.

Bezprawność rozporządzenia lub naruszenie zasady o charakterze konstytucyjnym jest dopuszczany przez ETS.

np. sparwa Komisja/ Francja(brytyjska wołowina)

Czy Komisja może rozszerzyć zakres skargi z art. 226 TWE w stosunku do zarzutu postawionego w umotywowanej opinii? Dlaczego?

KE nie może w postępowaniu sądowym zmienić zarzutów przedstawionych w opinii. W sprawie Komisja v. Włochy KE chciała tego dokonać, jednak ETS odrzucił wniosek, podkreślając, że naruszyłoby to prawo p.czł do obrony, do przedstawienia swoich argumentów. Ewentualnie może ponownie uruchomić procedurę w związku z nowym stanem faktycznym.

Komisja nie może rozszerzyć zakresu skargi w umotywowanej opinii, ponieważ umotywowana opinia daje państwu prawo do ochrony własnych interesów, państwo musi mieć czas na usunięcie naruszenia.

Orzeczenie z art. 226 TWE:

Orzeczenie ETS ma charakter deklaratoryjny, stwierdza naruszenie zbowiązania przez P.Czł.

Państwo jest zobowiązane do natychmiastowego przystąpienia i niezwłocznego wykonania tego zobowiązania

Skutki bliższe na gruncie prawa krajowego- ETS stwierdza naruszenie, a państwo ma natychmiast przystąpić do jego usunięcia i niezwłocznie to wykonać

Skutek dalszy- na płaszczyźnie prawa krajowego- jeśli naruszenie wyrządzi szkodę jednostce państwo jest zobowiązane do naprawienia szkody.

Skargę wnosi Komisja lub inne państwo członkowskie przeciwko państwu członkowskiemu, które nie wykonuje swoich zobowiązań wspólnotowych. Wyłączna jurysdykcja ETS. Jeśli ETS stwierdza, że zobowiązanie nie zostało wykonane, państwo członkowskie musi niezwłocznie je wypełnić. Jeśli państwo nie zastosuje się do orzeczenia ETS, Trybunał w kolejnym orzeczeniu może nałożyć na państwo ryczałt pieniężny lub karę pieniężną (art. 228 TWE)

Jak rozkłada się ciężar dowodu w postępowaniu z art. 226 TWE? Jaki charakter mają kompetencje Komisji w procedurze z art. 226 TWE?

Ciężar dowodu, że państwo członkowskie naruszyło przepisy UE, spoczywa na Komisji, która zobowiązana jest wskazać na określony fakt, jak np. brak implementacji aktu prawnego w określonym terminie i w określony sposób. Komisja ma dowieść, że państwo dopuściło się naruszenia. Kompetencje Komisji mają charakter uznaniowy.

Uprawnienia Komisji mają charakter dyskrecjonalny - Komisja może, a nie musi kierować umotywowaną opinię czy skargę do Trybunału.

Ciężar udowodnienia naruszenia prawa wspólnotowego spoczywa w całości na powodzie, czyli na Komisji. Dla skuteczności skargi musi ona zaprodukować w postępowaniu dowody na poparcie tezy o istnieniu i zakresie naruszenia spoczywającego na państwie członkowskim zobowiązania wynikającego z prawa wspólnotowego.