• przestają obowiązywać wszelkie środki podjęte na podstawie aktu uznanego za nieważny,

• instytucje, których akt prawny uznano za nieważny są zobowiązane podjąć konieczne środki w celu zastosowania się do orzeczenia ETS,

• uznanie aktu za nieważny nakłada na WE obowiązek naprawienia wszelkich szkód wywołanych przez anulowany akt.

Orzeczenie stwierdzające nieważność danego środka skutkuje erga omnes i ex tunc.
W wypadku rozporządzenia jednak Trybunał może zastosować limitatio ratione temporis swojego orzeczenia, uznając część skutków unieważnionego aktu za niewzruszalne.

Termin i warunki wnoszenia skargi na bezczynność instytucji:

Przedmiotem skargi jest naruszenie prawa polegające na zaniechaniu wydania aktu prawnego przez instytucje WE. Skarga może być skierowana tylko przeciwko PE, Radzie lub KE, a także w zakresie jego kompetencji: EBC.

Zaskarżony brak działania musi stanowić naruszenie TWE. Skarżący w swoim wniosku musi dokładnie wskazać wydania jakiego typu środka zaniechała instytucja (merytoryczna zawartość).

Warunkiem dopuszczalności skargi jest wezwanie organu do podjęcia określonego działania przez zainteresowany podmiot.

ETS przyjął, że termin nie jest ograniczony, ale powinien zamknąć się w rozsądnym okresie, którego długość jest uzależniona od okoliczności danej sprawy. Jeśli w ciągu 2 m-cy wezwany organ nie określi swojego stanowiska i/lub nie wydał aktu prawnego oczekiwanego przez zainteresowany podmiot, skarga może zostać złożona w ciągu następnych 2 m-cy do ETS. Natomiast, jeśli organ zajmie wyraźnie stanowisko negatywne wobec przyjęcia aktu, to skarga na zaniechanie nie może zostać złożona z braku bezczynności.

Zarzut zaniechania może zostać postawiony , gdy:

• Nie może być postawiony, gdy wydanie aktu należy do kompetencji dyskrecjonalnych instytucji, organu lub agencji UE, w postępowaniu trzeba bowiem wykazać naruszenie prawa UE (stanowionego lub zasad ogólnych) lub nadużycie władzy

• Obowiązek wydania aktu musi być dostatecznie konkretny

• Skarga na bezczynność jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy instytucja lub organ zostały uprzednio wezwanego działania i terminie 2 miesięcy od dnia wezwania nie zajęły stanowiska (pozytywnego lub negatywnego) lub nie wydały oczekiwanego aktu-jeżeli tak się stanie skarga może być wniesiona w ciągu 2 następnych miesięcy.

Podmioty mogące wnosić skargę w oparciu o art. 232 TWE:

Są 3 kategorie podmiotów:

• państwa członkowskie, PE, Rada, KE, tzw. podmioty uprzywilejowane-mają legitymację o charakterze ogólnym i nie muszą wykazywać swego interesu do działania.

• EBC- w sprawach wniesionych w zakresie jego kompetencji- nie ma zatem legitymacji ogólnej, ale nie musi wykazywać swego interesu procesowego, wystarczy dowód, że działa w zakresie swoich kompetencji.

• osoby fizyczne i prawne tzw. podmioty nieuprzywilejowane- muszą wykazać swój interes prawny poprzez udowodnienie, że są podmiotami, których akt prawny miał dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie.

Skarga na bezczynność instytucji WE jest skargą komplementarną w stosunku do skargi na nieważność aktu instytucji. Umożliwia ona stwierdzenie istnienia bezprawnego zaniechania instytucji UE, polegającego na nie wydaniu aktu prawnego i w konsekwencji wymuszeniu na instytucji działania. Skargę na bezczynność

( zaniechanie działania/ zaniechanie wydania decyzji) mogą wnieść państwa członkowskie, instytucje, organy lub agencje UE inne niż pozwane (jako podmioty w pełni uprzywilejowane o nieograniczonym locus standi-wnoszą skargę bez ograniczeń) oraz osoby fizyczne lub prawne. Osoby fizyczne lub prawne mają to uprawnienie w ograniczonej wersji, stawiając zarzut instytucji lub organowi- iż zaniechała wydania aktu skierowanego do niej i innego niż zalecenie lub opinia. Skarga na bezczynność jest pomyślana jako automatyczna procedura sądowa.

Jednostka może wnieść skargę na:

• decyzje, których jest adresatem

• decyzje skierowane do innej osoby, które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie

• decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.

Termin wezwania instytucji do działania w trybie art. 232 TWE:

Skarga na bezczynność jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy instytucja lub organ zostały uprzednio wezwanego działania i terminie 2 miesięcy od dnia wezwania nie zajęły stanowiska (pozytywnego lub negatywnego) lub nie wydały oczekiwanego aktu.

Przedmiot skargi z art. 232 TWE:

Skarga na bezczynność może być skierowana przeciwko:

• Radzie

• Parlamentowi

• Komisji WE

• EBC

Które zaniechały wydania decyzji lub działania, bierze się tutaj pod uwagę akty prawne podlegające kontroli legalności.

Locus standi podmiotów prywatnych na gruncie art. 232 TWE:

Jednostka może wnieść skargę na:

• decyzje, których jest adresatem

• decyzje skierowane do innej osoby, które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie

• decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.

Osoby fizyczne lub prawne mają to uprawnienie w ograniczonej wersji, stawiając zarzut instytucji lub organowi- iż zaniechała wydania aktu skierowanego do niej i innego niż zalecenie lub opinia. Skarga na bezczynność jest pomyślana jako automatyczna procedura sądowa.

Nie uznanie skargi Amadeo Chevalley przez Trybuna za dopuszczalną:

W tej sprawie powód zażądał od Komisji wydania opinii w sprawie włoskiej ustawy o rencie gruntowej, którą uznał za sprzeczną z prawem wspólnotowym. Gdy Komisja stwierdziła, że nie jest zobowiązana do podjęcia jakichkolwiek działań w tej sprawie, wówczas powód zwrócił się do ETS ze skarga na jej bezczynność. ETS stwierdził, że opinia nie jest przedmiotem skargi na bezczynność i uznał skargę za niedopuszczalna. Podobnie skarga na bezczynność nie przysługuje przeciwko Komisji, odmawiając wszczęcia postępowania na podstawie art. 226.- skarga na bezczynność instytucji jest skargą komplementarną w stosunku do skargi na nieważność aktu prawnego.

Czy brak wydania decyzji uznaniowej podlega kontroli legalności w trybie art. 232 TWE?

Warunkiem dopuszczalności skargi jest wezwanie organu do podjęcia określonego działania przez zainteresowany tym podmiot. Jeśli pomimo wezwania organ nie określił swojego stanowiska i/lub nie wydał aktu prawnego, oczekiwanego przez zainteresowany podmiot, skarga może być złożona w ciągu dwóch następnych miesięcy. Brak wydania decyzji uznaniowej przez organ jest bezczynnością, więc podlega ono kontroli legalności zgodnie z art. 232 TWE.

skarga wniesiona przez jednostkę na podstawie art. 175 TWE jest dopuszczalna nie tylko wtedy, gdy decyzja, która miała być wydana byłaby adresowana bezpośrednio do jednostki, ale także wtedy, gdy organ wspólnotowy nie wydał decyzji, adresowanej do osoby trzeciej, jeśli jej postanowienia dotyczyłyby powoda w sposób bezpośredni i indywidualny.

Czy można zmodyfikować żądanie skargi złożonej w trybie art. 232 TWE w ten sposób, aby przekształcić ją w skargę z art. 230 TWE?

Skarga na bezczynność instytucji Wspólnoty jest skargą komplementarną (uzupełniająca, dopełniająca) w stosunku do skargi na nieważność aktu prawnego.

naruszenie prawa polegające na zaniechaniu wydania aktu prawnego podlegającego kontroli legalności w trybie art. 230

• musi istnieć obowiązek wydania aktu

• skarga nie dotyczy aktów dyskrecjonalnych

Pomimo tego, że Artykuł 48(2) Regulaminu Sądu Pierwszej Instancji upoważnia, w określonych sytuacjach, do wniesienia w trakcie postępowania przed Sądem nowych skarg, to przepis ten nie może być interpretowany w taki sposób, że upoważnia on powodów do występowania z nowym żądaniem, a tym samym do modyfikowania przedmiotu postępowania, na przykład poprzez przekształcenie wniesionej skargi na bezczynność w skargę o stwierdzenie nieważności aktu prawa wspólnotowego.