Śledź nas na:



Etapy procedury z art. 226 TWE

art. 226 TWE dotyczy niewywiązania się z państwa członkowskich z zobowiązań wynikających z Traktatu. W orzecznictwie ETS zostało przyjęte, że naruszenie zobowiązania może polegać na działaniu lub zaniechaniu, a także może ono wynikać z pr. pierwotnego, wtórnego lub zasady ogólnej prawa wspólnotowego. Mogą to być naruszenia zasady lojalności i szczerej współpracy, niewłaściwe wykonywanie prawa wspólnotowego.

Procedura z art. 226 ma 3 etapy:

procedura wstępna - polega na nieformalnym szukaniu rozwiązania problemu z p.czl. KE czerpie informacje o naruszeniach z różnych źródeł (np. prasa, donosy). W tej fazie p.czł ma sznsę wyjaśnienia swojego stanowiska i osiągnięcia ugody.

Jeśli negocjacje z p. czł nie przyniosą oczekiwanych rezultatów, KE może przejść do działań formalnych, przekazuje p.czl. pismo ostrzegawcze, informujące, że zdaniem KE, naruszono pr. wspólnotowe. Państwo nie ma obowiązku odpowiedzi na to pismo. Jeśli w tej fazie p.czl (z reguły 1 m-ąc) nie uda się nakłonić państwa do wypełnianie zobowiązań, KE formułuje uzasadnioną opinię (uprawnienie to ma charakter dyskrecjonalny) która wyjaśnia szczegółowo na czym polega naruszenia prawa przez p.czl., opinia ta musi być umotywowana (wymóg obligatoryjny). Wskazuje także termin, w którym p.czł może jeszcze wykonać zobowiązanie (zwykle 2 m-ce)

jeśli p.czł nie zastosuje się do opinii, KE może złożyć skargę do ETS.

Funkcja etapu przed-sądowego (administracyjnego) procedury z art. 226 TWE:

Funkcją etapu przed-sądowego postępowania (ang. pre-litigation procedure) określonego w art. 226 TWE jest umożliwienie zainteresowanemu państwu członkowskiemu wykonania swojego zobowiązania wynikającego z prawa wspólnotowego względnie wykonania jego prawa do obrony przed skargą Komisji. Właściwy przebieg tego [etapu] postępowania stanowi istotną gwarancję traktatową nie tylko ochrony uprawnień zainteresowanego państwa, ale również tego, że w dalszym toku postępowania jego zakres przedmiotowy będzie obejmował jasno zdefiniowany spór.

Celem formalnego ostrzeżenia jest, po pierwsze, wyznaczenie zakresu przedmiotowego sporu i wskazanie państwu członkowskiemu, do którego zwrócono się o ustosunkowanie się, czynników umożliwiających mu przygotowanie swej linii obronnej, a po drugie, umożliwienie państwu członkowskiemu dostosowanie [do prawa wspólnotowego] zanim skarga zostanie skierowana do Trybunału.

Znaczenie umotywowanej opinii z art. 226 TWE:

Wydanie umotywowanej opinii stanowi wstępny etap postępowania (...), który nie rodzi żadnych skutków dla jej adresata. Stanowi on jedynie przedsądowy etap postępowania, który może prowadzić do skierowania skargi do Trybunału (...). Celem postępowania przedsądowego, określonego w art. 226 (d. 169) Traktatu, jest umożliwienie państwu członkowskiemu spełnienie we własnym zakresie wymogów Traktatu albo, stosownie do okoliczności, usprawiedliwienie swojego stanowiska (...).

Jeśli ta próba rozwiązania sporu nie powiedzie się, funkcją umotywowanej opinii jest zdefiniowanie zakresu przedmiotowego sporu. Komisja nie jest jednak upoważniona, aby ostatecznie określać w drodze umotywowanych opinii wydawanych zgodnie z art. 226 (d. 169) TWE, uprawnienia i obowiązki państw członkowskich albo też, aby dawać im gwarancje, że ich postępowanie spełnia wymogi traktatowe. Sprawa C- 191/95 Komisja v. RFN

Ustalenie istnienia lub nieistnienia naruszenia prawa wspólnotowego przez państwo członkowskie w procedurze z art. 226 TWE:

Ustalenie istnienia lub nieistnienia naruszenia przez państwo członkowskie następuje w odniesieniu do stanu faktycznego występującego do końca okresu wskazanego w umotywowanej opinii, takie postępowanie jest uwarunkowane zagwarantowaniem państwu prawa do ochrony swoich interesów. ETS stwierdza, że nie może podlegać badaniu usunięcie lub pogłębienie naruszenia po upływie okresu wskazanego w umotywowanej opinii, bo naruszałoby to prawo państwa do ochrony ( przygotowanie postępowania przed ETS).

Ustalenie, czy państwo członkowskie naruszyło swoje zobowiązania [wspólnotowe], musi być dokonywane w odniesieniu do sytuacji występującej w tym państwie u końca okresu wskazanego w umotywowanej opinii, zaś Trybunał nie może brać pod uwagę żadnych późniejszych zmian. ETS orzeka w tym okresie, ponieważ okoliczności mogłyby się zmienić na tyle, że sprawa przed ETS mogłaby stać się bezprzedmiotowa. Takie orzeczenie wydał w sprawie 255/03 Komisja v. Belgia (waloński symbol jakości) gdzie władze belgijskie zmieniły przepisy po upłynięciu okresu w umotywowanej opinii.

Siła wyższa na gruncie art. 226 TWE:

Okolicznością wyłączającą odpowiedzialność państwa członkowskiego za naruszenie jest siła wyższa - zdarzenie całkowicie niezależne od woli państwa, znajdujące się poza jego kontrolą. (np. spraw Komisja/Belgia).Siła wyższa (force majeure), to nie dające się przewidzieć i nieodparte nie możliwe do odparcia (będące poza kontrolą państwa członkowskiego) zdarzenie, które spowodowało naruszenie prawa wspólnotowego. Przykładem może być klęska naturalna czy kataklizm spowodowany przez człowieka (np. zbrojna napaść ze strony państwa trzeciego). Należy wszakże pamiętać, że brak możliwości wykonania zobowiązania wynikającego z prawa wspólnotowego jest oceniany z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Naruszenie, jakiego dopuściło się państwo członkowskie, jest usprawiedliwione tylko wówczas, jeżeli jest adekwatne i konieczne (nieuniknione) w świetle oddziałującej siły wyższej.

Brak inercji lub celowego niewykonania jako okoliczności egzoneracyjnej na gruncie art. 226 TWE:

ETS nie bada czy działanie państwa miało charakter zawiniony czy nie, interesuje go jedynie czy doszło do obiektywnego naruszenia prawa wspólnotowego, nie zaś do udowodnienia inercji czy celowego niewykonania po stronie państwa członkowskiego. Umotywowana opinia musi zawierać spójne wskazania przyczyn, które doprowadziły Komisję do uznania, że dane państwo nie wykonało zobowiązania traktatowego. Komisja nie musi się więc odnosić do jakichkolwiek trudności wynikających z zastosowania dyrektywy, np. sprawa Komisja/Belgia.



Zobacz także