Procedura właściwa (formalna)- brak odpowiednich działań ze strony wspomnianego państwa powoduje, że Komisja może (nie musi) skierować do niego umotywowaną opinię charakteryzującą w sposób szczegółowy rodzaj i rozmiar naruszenia obowiązku zastosowania się do orzeczenia ETS. Opinia ta wskazuje termin, w którym państwo zobowiązane jest zaprzestać naruszenia.

Procedura sądowa- po bezskutecznym upływie wspomnianego wyżej terminu Komisja może (nie musi) skierować wniosek do ETS, którego obligatoryjnym elementem jest określenie wysokości ryczałtu lub kary pieniężnej, o której nałożenie wnosi Komisja, jeżeli ETS podzieli jej pogląd o niezastosowaniu się zainteresowanego państwa do zapadłego orzeczenia ETS. ETS rozstrzygając w przedmiocie danego związku nie jest związany stanowiskiem Komisji, może więc określić wysokość ryczałtu lub kary odmiennie, niż zaproponowała to Komisja.

Kryteria kalkulacji kary pieniężnej lub ryczałtu pieniężnego w oparciu o art. 228 TWE:

Na Komisji spoczywa obowiązek oceny natury faktycznej, od której uzależnione jest wysokość ryczałtu lub kary pieniężnej. Kryteria owej kalkulacji, wynikające ze środków nieformalnych Komisji są następujące:

Powaga naruszenia prawa wspólnotowego,

Czas trwania naruszenia,

Potrzeba zapewnienia, aby kara zniechęcała do utrzymania naruszenia( prewencja indywidualna) i dopuszczania się kolejnych naruszeń (prewencja generalna),

Możliwości płatnicze państwa (wysokość PKB)

Leżąca po stronie państwa członkowskiego możliwość przestrzegania prawa,

Postęp państwa członkowskiego w usuwaniu naruszenia.

Różnica między karą i ryczałtem w postępowaniu z art. 228 TWE:

Procedura z art. 228 ma za zadanie skłonienie państwa winnego uchybieniu do wykonania wyroku stwierdzającego uchybienie i zapewnienia skuteczności prawa wspólnotowego. Zastosowanie ryczałtu lub kary pieniężnej jest uzależnione od tego czy w szczególnych okolicznościach określonej sprawy sankcja ta spełni swoje zadanie. Nałożenie okresowej kary pieniężnej jest właściwe, by skłonić państwo do usunięcia w jak najkrótszym czasie uchybienia, które w braku tego rodzaju nacisku miałoby tendencję do utrwalania się. Kara ma charakter okresowy i naliczana jest na przyszłość ( za każdy dzień, miesiąc, rok) za okres, w którym państwo pozostaje w naruszeniu. Z kolei ryczałt ma charakter jednorazowy i nakładany jest za cały okres naruszenia. Nałożenie ryczałtu opiera się na ocenie skutków nie wykonania zobowiązania państwa dla interesów prywatnych i interesu publicznego, w szczególności gdy uchybienie trwa przez dłuższy czas od chwili wydania stwierdzającego je wyroku. Zastosowanie łącznie obu kar nie jest wykluczone, np. sprawa Komisja/ Francja , gdy uchybienie trwało przez dłuższy czas i ma tendencję do utrwalania się- non bis In idem- nikt nie może być karany 2 razy za to samo. Nałożenie ryczałtu i okresowej pieniężnej nie narusza powyższej zasady. W przypadku stosowania łącznie tych kar okres trwania naruszania bierze się pod uwagę jako jedno z kryteriów, w celu właściwego wyważenia charakteru przymuszających i odstraszających sankcji. Wykonywanie uprawnienia ETS z art. 228 nie jest uzależniona od wydania przez Komisję zasad, które w każdym razie nie mogłyby wiązać ETS. Okoliczność, że w sprawach rozstrzygających wcześniej nie oznaczono sankcji łącznej nie może stanowić przeszkody w nałożeniu takiej sankcji w sprawie późniejszej jeżeli okaże się to właściwe ze wzg na charakter, wagę i czas trwania danego uchybienia. Oceny stosowności i wyboru sankcji w danej sprawie można dokonać wyłącznie w świetle ustaleń wyroku ETS.

Czy usunięcie naruszenia przed wydaniem orzeczenia w oparciu o art. 228 TWE ma wpływ na orzeczenie kary lub ryczałtu? Jeśli tak, to jaki?

Tak ma wpływ, ponieważ kara, która nie uwzględnia postępu dokonanego przez państwo członkowskie w wykonaniu jego zobowiązań, nie jest ani proporcjonalna do stwierdzonego naruszenia, ani odpowiadająca okolicznościom.

Sprawa 278/01 Komisja v. Królestwu Hiszpanii, orzeczenie z 25 listopada 2003.